یا الله

گیرم که بر آتش عذاب تو ای خدای من و سیّد و مولای من و پروردگار من صبوری کنم،

چگونه بر فراق تو صبر توانم کرد؟

و گیرم آنکه بر حرارت آتشت شکیبا باشم، چگونه چشم از لطف و کرمت توانم پوشید؟

وچگونه در آتش دوزخ آرام گیرم با این امیدواری که به عفوت دارم؟

باری به عزتت ای سید و مولای من، به راستی سوگند می خورم;

که اگر مرا با زبان، گویا بگذاری من در میان اهل آتش مانند دادخواهان ناله همی کنم و

بسی فریاد می زنم;

مانند آنکه عزیزی گم کرده بر تو زارزار می گریم و به صدای بلند تو را می خوانم که

کجایی؟ ای یاور اهل ایمان و

ای منتهای آرزوی عارفان و ای فریادرس فریادخواهان و ای دوست دل های راستگویان و

ای خدای عالمیان.

(دعای کمیل، امام علی (ع))